De eerste, tweede en derde misser

Gisteravond gingen Patrick en Eline nog even naar het water. "Mag ik met mijn voeten in het water?" Vraagt Eline. Hup broek opgestroopt en het water in. De stenen waren nauurlijk super glad dus floep daar ging ze tot d'r middel. Nou ja dan ga maar met je kleren aan zwemmen. 

Vanochtend heerlijk in alle rust wakker geworden. Vanmiddag gaan we met de boot mee door het telemark kanaal. Dit uitje moet je van tevoren boeken. Er zijn meerdere opties om mee te varen. Wij kiezen voor een klein deel wat het meest populaire is, namelijk van Lunde naar Ulefoss. Er is veel hoogteverschil op het water. Hierdoor moet de boot door verschillende sluizen. De grootste ligt in Vrangfoss. Hier heeft de sluis 5 kamers en stijg of zak je een dikke 23 meter.

Voordat het zover is moeten we eerst met de bus van Ulefoss naar Lunde. De bus zit ramvol en er is geen plekje onbezet. We stappen na zo'n 20 minuten uit. Ik weet nog dat er 2 boten starten in Lunde. Op het digitale ticket zie ik dat wij de latere boot hebben "Telemarken ms". 

We drinken een kop koffie en als de eerste boot aankomt maken we een paar foto's en kijken we ze na in de sluis. Nog 20 minuten wachten. We zien de boot maar niet. Ik raak lichtelijk gestrest, want voor mijn gevoel is iedereen uit de bus op de eerste boot gestapt. Zou er nog wel een boot komen? Ik besluit voor de zekerheid even een stuk terug te lopen. Na de sluis/café zie ik ineens boot vertrekken. Die is dus voor de sluis aangekomen en gekeerd en pikt hier dan nog toeristen op. Behalve ons dus... ik roep naar de crew dat wij nog mee moeten. Ze overlegd met de kapitein. Helaas we zijn te laat en moeten maar zien. Patrick en Eline komen ook aanlopen. Teleurgesteld loop ik naar het café en die daar mijn verhaal. Gelukkig zijn er bij elke sluis jongens die handmatig de deuren openen en sluiten. Een van de jongens wil ons wel naar de vrangfoss sluis brengen. Wij dus opgepropt voorin met z'n 4-en in Citroën busje (berlingo) op weg. Onderweg krijg ik telkens de slappe lach. Eline op mijn schoot. Wat een deuzige toeristen zijn we toch. In Vrangfoss ben ik met het schaamrood op mijn wangen de boot ingestapt.

Na het boottochtje moeten we nog boodschappen doen. Wat blijkt, hier in Noorwegen kennen ze nog de "vrije" zondag. Geen supers in de buurt is open. We moesten dus ook nog even 30 minuten (en kilometer) naar Skien rijden voor veel te dure ontbijtspullen en gehakt voor de pasta. Hopelijk hebben we de pech en domme acties nu wel gehad voor deze vakantie.